понедельник, 10 сентября 2012 г.

Հայկական ունիոնիզմ | Հետք online


Մոլդովայում ու Ռումինիայում ապրող մարդկանց մեջ ծագում է մի հարց. ինչո՞ւ չեք միանում, չէ՞ որ նույն ժողովուրդ եք, լեզուն նույն է և այլն: Բելառուսի ու Ռուսաստանի միջև այսօր սահմանները բաց են, այս երկու երկրների քաղաքացիները կարող են ազատ ճամփորդել ու աշխատել իրար հետ: Սակայն Բելառուսի նախագահ Լուկաշենկոն կատաղի պաշտպանում է իր երկրի ինքնիշխանությունը:
Մոլդովայի նախկին նախագահ Վլադիմիր Վորոնինն էլ հիացմունքով չէր ընդունում Ռումինիայի հետ միացման գաղափարը, իսկ այժմյա նախագահ Նիկոլաե Տիմոֆտին ասում է. «Մոլդովայի ժողովուրդը պիտի որոշի միացման գաղափարը»: Ինչո՞ւ է այսպես: Սա բացատրվում է նրանով, որ ոչ Մոլդովայի, ոչ էլ Բելառուսի նախագահները, բնականորեն, ցանկություն չունեն հրաժարվել նախագահի պաշտոնից ու կարգավիճակից և դառնալ, լավագույն դեպքում, մարզպետներ:

Ճիշտ է, կա վարկած, որ միացման դեպքում Մերձդնեստրը լուրջ փաստարկ կունենա Մոլդովայի կազմից դուրս գալու համար: Բայց, այնուամենայնիվ, դժվար թե Լուկաշենկոն կա Տիմոֆտին սեփական կամքով մի օր կասեն՝ ցտեսություն, այսուհետև մենք նախագահներ չենք, սեփական կամքով մենք հրաժարվում ենք նախագահ լինելուց: Դժվար է պատկերացնել, առավելևս, որ նախագահներից բացի՝ երկրի բոլոր նախարարները, մարզպետները, քաղաքապետները, ժպիտները դեմքներին, կասեն՝ ցտեսություն, մենք հրաժարվում եմ մեր պաշտոններից: