2005-ին մեկ տարով տեղափոխվեցի Մոսկվա` ուսումս շարունակելու: Կարճ ժամանակում ընտելացա նոր քաղաքին ու ընկերացա համակուրսեցիներիս հետ: Մեր կուրսում շատ ուսանողներ կային Միջին Ասիայից: Հայ ընկերս նրանց բոլորին անխտիր ուզբեկ էր ասում` ղազախներին, ղրղզներին, տաջիկներին: Ուզբեկ էր ասում նաև ղազախուհիներին, ղրղզուհիներին ու տաջիկուհիներին: Տաջիկուհիներից մեկի անունը Դիսլուզ էր, մյուսինը` Լայլո: Դիսլուզի հետ չհաջողվեց մտերմանալ, նա ավելի ավանդապաշտ ու կրոնական անձնավորություն էր, քան Լայլոն: Լայլոն, ծանոթանալուց հետո, հաջորդ օրերին հետաքրքրվում էր իմ հայրենի քաղաքով: Նրա ստերիոտիպերը հայերի մասին զվարճացնում էին ինձ: Հիմար չէր, պարզապես մեզնից ամենափոքրն էր և իր ասածները սովորական մանկական միամտություն էին հիշեցնում:
