Ճերմակ հեղափոխություն

Ստեփանակերտում ՏԻՄ ընտրություններ պիտի լինեին

2075 թվականն էր: Ստեփանակերտում ՏԻՄ ընտրություններ պիտի լինեին: Քաղաքապետի թեկնածուները երեքն էին՝ երկու նախկին ազատհայրենիքցիներ Աբրահամ Աբրահամյանը ու Կարեն Կարենյանը և երիտասարդ անկուսակցական Խորեն Խորենյանը: Երկուսը տարատեսակ ծրագրեր էին ներկայացնում, երրորդը ոչինչ չէր անում, նստում էր մի պուրակում և իրիկունները  մի քանի բուկլետ բաժանում՝ տեղեկացնելով, որ շուտով ընտրություններ են: Դրանից հետո գնում էր տուն, ՖԲ մտնում ու Իգոր Մուրադյանի հոդվածները կարդում  (ազատ ժամանակ նաև Նիկոլո Մաքիավելու «Տիրակալն» էր կարդում, օրը մեկ էջ):

Հա, ասեցի, որ Խորենյանը  անկուսակցական էր, բայց չասեցի, որ  նախկին ազատհայրենիքցիներ Աբրահամյանը ՊՈԽԺԵԿ, իսկ Կարենյանը՝  ՀԱՃԺԵԿ կուսակցությունից էր:   (Միայն աստված գիտեր, թե ոնց էին վերծանում: «Վերծանումը ձեզ ենք թողնում»,- ասում էին կուսակցապետերը՝ ի պատասխան լրագրողների):

ՏԻՄ թեկնածուների պաստառներից քաղաքը պսպղում էր:  Գալուսծիկների միամսյակ էր (տղերքը գալուսծիկները չէին հանում ու հենց այդպես  տեղաշոր էին մտնում): Բուկլետների ու պաստառների նրանց անանիստ դեմքերը կամացուկ հուշում էին. «Ես հեռու՜ն կգնամ, հեռու՜ն...»

Մեր երկրի ճակատագիրը (2015)

Koryun Aslamiziryan

Միջօրե էր: Արեւը կիզում էր, ողողում, ներս սողոսկում պատուհանների միջով ու լցնում դատարկությունը: Հանկարծ երկաթե դուռը ճռռաց ու տեսարան բացվեց դեպի… Թու՜… այս ինչե՞ր եմ գրում: Ստեփանակերտում մայիսի երեքին նախատեսված են ազգային ժողովի ընտրություններ: Իմ զրուցակիցը պիտի դառնա երիտասարդ թեկնածու Կորյուն Ասլամիզյանը: 

14.35-ին շարժվեցի դեպի նորակառույց շենքերից մեկը: Այնտեղ ծվարած սենյակներից մեկը պարոն Ասլամիզյանի նախընտրական շտաբն էր: 15.00-ին համարձակորեն դխդխկացրի դուռը: Դեպուտատը, ապագա, ինձ էր սպասում:

-Բարեւ ձեզ, պարոն Ասլամիզյան:

-Ըբարեւ ձեզ,- ձեռքերը հենեց սեղանին ու բարձրացավ. դանդաղ ու դանդաղ, շատ դանդաղ, իսկական slow motion էֆեկտով: (Slow motion-ով ձեռքս սեղմեց ու slow motion-ով էլ թոթվեց):