 |
| Լուսանկարը՝ Մարութ Վանյանի |
Հոսպիտալի ամայի բակում
դիտելու բան չկար, բայց ներքին հողմաշենցի Եղիշը շարունակում էր պատուհանին կպած` մահճակալից
ուսումնասիրել դուրսը: Երրորդ շաբաթում ընկերների գալ-գնալը սպառվել էր և ահա մենակ
էր մնացել ինքն իր հետ: Խորհելու առանձնակի բան էլ չկար. ամեն ինչ որոշված էր, ամեն
ինչ ավարտված էր: Թվում էր Եղիշին:
