Պատերազմն ավարտված էր, բայց ոչ դիպուկահարների համար: Ադրբեջանական դիպուկահարները
գյուղից շրջկենտրոն տանող մեքենաների սարսափն էին: Նրանք ամրություններ էին կառուցում
ու խորացնում խրամատները. հիմարություն կլիներ կորցնել նման դիրքերը:
Թուրքերի ամրապնդումը հրամայված էր խանգարել: Դիրքից դիրք 1700 մետր էր: Մթապատվելուն պես վերցրի СВД-ս ու առաջացա մի 500 մետր մնացած թուրքերին:
Իմ մասին: 17 տարեկանում կամավորագրել
եմ ու մասնակցել մի քանի մարտի: Երբ տասնութս լրացել է, զորակոչել են բանակ: Շատերի
պես հայհոյել եմ՝ մթոմ կամավոր կռվել եմ, հիմա
զորակոչում եք: Ծառայությունն այդ տարիներին ուրիշ էր. համարյա կռվում էինք. դիրքեր
էինք առաջ տալիս ու ականապատում, մեկ-մեկ զոհվում, մեկ-մեկ էլ խմբովի պայթում: Դա էր մեզ բախտը:
