Ֆեյսբուքիստի անուրջները

«Էվոռեվուլյուցիա»  ռոք-խմբի փաբային համերգից հետո մոտ երկու ժամ ֆռֆռում եմ ֆեյսբուքից մինչև lragir.am ու մռափում:

Լուսադեմին մոտ:

-Սալմա,  ի՞նչ ես հպվել, մի քիչ էն կողմ գնա,-  էդպես եմ ասում, որովհետև արդեն 20-րդ տարին մահճակալ ծառայող բազմոցս շատ նեղ է:

Սալման հորաջնում է, քթի տակ մռմռթում իսպաներեն:

-Լավ, դե գնա սուրճ դիր, թե՞  ձեզ մոտ սև սուրճը չգիտեն ինչ ա:

Սալման ձեռքը ուսուվ ես գցում, նեղելով բազմոցի պատին:

- Լավ, դե հերիք է: Երեկ լա՞վ էր…

-Արման,  հայ տղամարդիկ բոլո՞րն են էդպիսին,-քթի տակ  ատամնաշարն է բացում Սալման:

-Եսի՞մ, հանկարծ չփորձակես:

-Ախ դու ավազակ,-  քիթս բռնում է, ասես, խեղդելու է:

- Լավ, գնա սուրճ դիր:

Սալման նեղացածի տեսքով կոմբինացիայի մեջ նազելով  շարժվեց դեպի խոհանոցը:

Ուզում եմ աչք փակել, երթուղայինի վարորդները շչահարում են:

-Ինչպե՞ս եք մտածում, ո՞ր դիրքում ձեզ կխաղացնի նորանշանակ Շալանդը,- հարցնում է դեպրեսիոն դեմքով ցածրահասակ լրագրողուհին, որը, ամենայն հավանականությամբ, գիշեր-ցերեկ Մեսչյան է լսում:

- Չգիտեմ, դա մարզիչի որոշումը պիտի լինի:

- Պարոն Շալանդ, ո՞ր դիրքում  կխաղա Արման Նիրանյան:

-Արմանը շատ բազմապրոֆիլ խաղացող է, կարող է խաղալ կիսապաշնության և՛ աջ, և՛ ձախ թևում:

- Իսկ ձեր տեղափոխությունը Լոնդոնի Արսենալ ինչպե՞ս կազդի հավքականի վրա:

Փոքր պաուզայից հետո դեմքիս ժպիտ եմ հաղորդում:

-Արսենալը լուրջ թիմ է, երևի լավ:

«Այ քեզ մամլո ասուլիս»,- մտածում եմ ես:

-Արման, հարցս ձեզ է ուղղվում,- նորից հարցնում է Մեսչյանի սիրահար աղջիկը,-  աշխարի առաջնության ֆավորիտը ո՞վ է ըստ ձեզ:

«Dumb and dumber»,-  մտածում եմ ու դժգոհ դեմքիս ժպիտ հաղորդում:

-Չգիտեմ, մունդիալում թույլ թիմեր չկան, ֆավորիտները շատ են:

Հարցեր են տալիս նաև Յուրային, Շալանդին ու Հենոյին: Վերջապես մամլո ասուլիսի հարցերը սպառվում են ու մենք թառանչ ենք քաշում:

Քնիս մեջ այս անգամ հարևանս է հորատիչով մտնում:

-Սալմա, կոֆեն ի՞նչ եղավ,- կիսավարտիքով ու  տկլոր ջանով ձայնս գցած անցնում եմ խոհանոց տանող միջանցքով: Սալման գազօջախի մոտ սպասում է սուրճի եփման վերջի շրտիխին:

Առաջին կումից դեմքս փայլատակում է:
- Փաստորեն մեքսիկուհիները սուրճ եփել գիտեն,- ժպտում եմ ես:
- Արաբական ձևով եմ պատրաստել, մի մոռացիր՝ հայրս ազգությամբ արաբ է:

Այս անգամ վերևիս հարևանն է՝ դուռն է սարքում՝ զռըխկ-զռըխկ:

-Պարոն Նիրանյան, առաջին անգամ է հայկական ֆուտբոլի աստղը մեկ կահույքը գովազդում:
-Շատ ուրախ եմ,- ասում եմ ես:

Գովազդի պայմանագիր եմ կնքում «Ուլտրա» կահույքի խանութների ցանցի հետ:

Ահա լուսանկարիչը վերնաշիպիկիս օձիքները քաշելով բացում է գովազդի համար թրաշած դոշս:

- Ժպտացեք…

«Սրանք ինձ ծաղրածուի տե՞ղ են դրել»,- թեև ենթարկվում եմ:

Դարձյալ վերևիս հարևանը այս անգամ աչքիս դռան դիմացկունությունն է փոռձում՝ բաբախ-բաբախ:

-Սալմա, ես 15 րոպեից մարզումի պիտի դուրս գամ:
-Բա մարզիկները սուրճ խմու՞մ են:
-Սև սուրճ՝ հա, քիչ բայց:
-Լավ, արի թուշդ համբուրեմ:
-Երկուսին տանն եմ լինելու, չմոռանաս շանը կերակրել:

Վերցնում եմ պայուսյակը ու բակի դարպասից ձեռքով անում Սալմային: Զգաստանում եմ, որովհետև նա կոմբինացիայի մեջ է:

-Մտիր տուն, այ աղջիկ, ամոթ է:

Նստում եմ ավտոս  ու 30կմ/ժ արագությամբ ուղղվում Ավանի ֆուտբոլի ակադեմիա: Ավտոս համեստ է տեղական օլիգարխների համեմատ: Ըդնամենը 70 հազար դոլարանոց  Porsche է:

Բաբա՜խ: Աչքիս ավտովթար է: «Դու՞րս գամ պատշբամբ… չէ է, լավ…»

Մարզումից գալիս եմ տուն: Բակում ինձ են դիմավորում Սալման ու արդեն կերակրված տիբեթյան մաստիֆս:

Այս անգամ խշխշում է պետավտոտեչսության բարձրախոսը՝ 23 432, ավտոդ աջ պահիր… 

«Ձեր մերը… հարկավոր է հաջորդ տարի եվրապատուհաններ պատվիրել, թե չէ ամեն ինչ փչացնում են»,- վեր եմ թռնում մեռլատուն գնացողի տրամադրությամբ… Հիշում եմ Ֆեյսբուքի երեկվա ստասուսիս մասին ու առանց լվացվելու ու նախաճաշելու միացնում համակարգիչը: Դանդաղ է միանում սրիկան: «Ահագին քոմենթներ կլինեն ստատուսիս տակ…»,- մտածում եմ ու մատերի ջղային շարժումներով սպասում համակարգչի բեռնումներին: 

 Հայկ Ղազարյան